چندتا از ادمین‌های تلگرام ازدواج کردن و قشنگ معلومه که پیداشون نیست و سرشون گرمه
هروقت آدم‌های اطرافم به اینجای زندگیشون می‌رسن یاد روزهای دوران عقدم میفتم، وااقعا روزهای اول عقد جزء شیرین‌ترین روزهای زندگیه! یه شور و هیجان و حس ناب و تازه‌ای داره که هیچوقت دوباره تو زندگی تکرار نمیشه و آدم دلش برای اون روزها تنگ میشه! برای اون تازگی و شور
ان‌شاءالله همه برسن به این حس و تجربه..
همیشه متوجه میشم که وقتی از راه درست فاصله می‌گیرم سختی‌های زندگیم زیاد میشه؛ از وقتی که بچه‌دار شدم خیلی کمتر به موسسه و بچه‌ها سر میزنم، وقتی مدت طولانی نمیرم متوجه میشم چقدر تعارض‌های زندگیمون بیشتر میشه! برای من رمز زندگی خوب، راه درسته که خیلی وقت‌ها میشه که ازش فاصله می‌گیرم، می‌فهمم، ولی کنترلش گاهی خیلی سخت میشه، از ته قلبم میخوام برگردم به اون روزایی که آدم بهتری بودم، اون روزهایی که حال بهتری داشتم
انتخابم غلط بوده؟ فکرنمیکنم! هیچ ازدواجی نه درست مطلقه نه غلط مطلق! هنوزم فکرمیکنم قسمتای درستش به غلطش می‌چربه، خیلی زیاد! اما نمیتونم بگم تضادهای این ارتباط اذیتم نمیکنه! شاید چون سال اوله؟ خیلیا میگن اونام تو سال‌های اول خیلی چالش داشتن، میگن درست میشه! میگن به یه حد وسطی می‌رسید که قسمت عظیمی از چالش‌ها حل میشه! من چی؟ من امیدوارم، تلاش میکنم مثبت‌نگر باشم! تلاش میکنم حلش کنم ولی سخته! چرا؟ هرچه من برونگرام، اون درونگرا! شاید بگم تلاشم یک‌طرفه‌اس! کاملا یک طرفه؟ نه کاملا، ولی درصد زیادیش با منه! بخشیش هم مال اینه که من عجولم و اون صبور! من میخوام مشکلات زودی حل بشه و اون همچنان ساکت و آروم در حال صبر کردنه! میدونم یه جایی هردومون اونقدری خم میشیم که به هم برسیم ولی تو این پروسه چقدر از اعصابم رنده و سابیده بشه خدا داند!
اربعین؟
امسال اولین سالیه که تلاشی برای رفتن نمیکنم، نمیتونم با بچه سه ماهه! همسر اما رفته مثل هرسال، اومدم خونه مامان و واقعیتش سختمه، خیلی سخت...
اولین‌باریه که همسر این مدت طولانی نیست، خودم دلتنگم و خلقم شدیدا تنگ و این بچه نفسم رو بند میاره، از وقتی پدرش رفته، پسرم هم مثل خودم بی‌قراره. اگر بچه نداشتم شاید انقدر سخت نمیگذشت، اما وقتی همسرت نقش پدر هم می‌گیره انگار هم‌زمان دو نفر توی خونه نیستن و مسئولیت اون هم روی دوش توئه.. تنها نیستم و تنهام، دورم شلوغه و دلم جای دیگه‌اس، امیدوارم طاقت بیارم، امیدوارم زود بگذره...
با تاخیر چند روزه مینویسم که سلام و درود به ۲۳ سالگی
راستش باورم نمیشه که ۲۳ سالم شد! من با احساسات ۱۷ سالگی برام جشن ۲۳ سالگی گرفتن! عجیب و باورنکردنی! دور از ذهن...
اما
۲۲ سالگی عزیز،
۲۲ سالگی برای من مثل ۲۱ سالگی پربار بود، حتی پربارتر، دویدن برای چیدن خانه، پوشیدن لباس سفید عروس، حس کردن یک موجود کوچک درونم، بغل کردن پسرم، بوییدنش، بوسیدنش، سفرهای متفاوت زیارتی و صله‌ی رحمی، درگیر شدن با روزمره‌ها و چالش‌ها و...
حالا که از دور چکیده می‌بینم، روزهای خوبش می‌چربد به روزهای غمگینش...
منتظر روزهای خوب ۲۳ سالگی‌ام
منتظر وقتی که پسرکم مامان بگوید و اولین قدم‌هایش را بردارد، منتظر اینکه با روتین متاهلی بیشتر خو بگیرم، منتظر از سر گرفتن ترم‌های تحصیلی و...
منتظرم برای روزهای خوش و گذر کردن از ناخوشی‌ها
سلام
مادر یکی از دوستان دچار سرطان شدن
میشه لطف کنید و یه حمد شفا بخونید :)
قهر و گریه در ذات دخترهاست
وقتی هیچ حربه‌ای در مقابل زورگویی و تنهاییشون ندارن...
تو اوج استیصالم، اون جایی که دیگه حتی اشکی هم ندارم اون‌جایی که کاری از دستم برنمیاد! اون‌جایی که به خودم میگم دیدی از چیزی که می‌ترسیدی به سرت اومد...
این روزها خیلی سعی میکنم مشکلاتم رو بدون گریه حل کنم اینکه میگم سعی میکنم یعنی یه تلاش واقعا سخت، برای گریه نکردن، هر لحظه ترمز خودم رو میکشم که آروم باش، عصبانی نشو، ناراحت نشو، متوقع نشو، منتظر نباش، قانع باش، بیخیال باش، حساس نشو، فکرنکن، با خودت تو ذهنت جدل نکن، تحلیل نکن، احساساتی نباش، اضطراب نداشته باش... سخته؛
اشک تا پشت پلک‌هام میاد و پسشون میزنم، تلاش میکنم آروم باشم و بهش فکرنکنم، تلاش میکنم که صبر رو هرچند کم یاد بگیرم، تلاش میکنم که بپذیرم حل این مشکلات به زمان نیاز داره، سعی میکنم که عجول نباشم، ولی واقعا سخته...
نه اینطوری نمیشه، بزارید یکبار دیگه با اشک بنویسم که من مستاصل میشم توی بعضی مسئله‌ها... هزارتا نکته خوب هست ولی همون یکی دوتای منفی... هرلحظه سعی میکنم به خودم همه اون مثبت‌ها رو یادآوری کنم تا مغزم سیاه نشه از هجوم افکار و حرف‌هایی که کلمه به کلمه جلوم چیده میشه تا آرامش رو ازم بگیره! به خودم دلداری میدم که حل میشه، امید دارم که حل بشه، صدسال اولش سخته دیگه!
