لحظه

به طور بی اعصابی، بی اعصابم. از اون بی اعصابی‌هایی که مدت‌هاست تجربه‌اش نکردم. از اون‌هایی که می‌خوام با بالاترین تن ممکن داد بزنم و از شدت عصبانیت موهام رو بکنم. با دلیل و بی دلیل عصبیم. از آخرین باری که اینطور عصبانی بودن چهار ماه میگذره ولی اون شدیـدا دلیل داشت، آخرین عصبی شدن‌های یهوییم مال چهار، پنج سال پیشه. اون وقت‌هایی که از شدت عصبانیت دست‌هام می‌لرزید و بعد از درد معده تا یک هفته از جام بلند نمی‌شدم. 

عصبانیت همون نقطه ضعفیه که سر بزنگاه‌ها گاهی ازش ممنون و اکثرا ازش متنفرم. 

هرکار میکنم آروم نمیشم و حوصله هیچ کاری رو ندارم...